Uitzendbureau EVRO

Met de bij Wulfing opgedane ervaring stapte ik binnen bij Uitzendbureau Evro aan de Heiligeweg in Amsterdam. Daar trof ik een intercedente die erg belangrijk is geworden voor mijn verdere carrière. Zij stuurde mij overal op af onder het motto: kan je het niet? Dan kan je het leren. En zo ging het ook. Ik heb ongeveer drie jaar plezierig gewerkt via Evro.

Ik heb in die tijd vrijwel de hele ontwikkeling van de tekstverwerking meegemaakt: via de mechanische typemachine, via de elektrische IBM met het ronde bolletje, tot de magnetic tape machine die hele zinnetjes voor je kon typen. In de tijd dat ik werkte voor Evro waren er nog geen Pc’s met een tekstverwerkingsprogramma. Die kwamen pas later. De magnetic tape machine van IBM was een wonder, al hield ik meer van de IBM met het ronde bolletje: je kon daar prachtige documenten mee maken met verschillende lettertypen. Jarenlang heb ik zelf ook zo’n machine gehad.

Zo heb ik verschillende klussen uitgevoerd als telexiste en alle andere apparaten met een toetsenbord en dat zijn er best veel. Bij Evro verveelde ik mij niet en was geen dag zonder werk. Zodra de ene klus was afgelopen, hadden zij wel weer een andere uitdaging. Zo kon het komen dat ik uiteindelijk uitgezonden werd als directiesecretaresse.

Ik had geen Schoevers (een vereiste in die dagen) maar intussen wel zo veel ervaring dat mijn intercedente vond dat ik dat moest proberen. En ook niet onbelangrijk: er zat een salarisverhoging aan vast.

In de jaren ’70 was er veel kritiek op het werken via een uitzendbureau. De argumenten heb ik nooit goed begrepen. Een feit is dat toen ik begon de arbeidsvoorwaarden niet denderend waren. Ik werd betaald per week na inlevering van het getekende werkbriefje. Dat werkbriefje leverde ik iedere vrijdag in bij mijn intercedente, waarna ik mijn salaris ontving. Later kon ik de werkbriefjes per maand inleveren en weer later liep het via de opdrachtgever en ontving ik mijn salaris op mijn girorekening. Was je ziek, dan had je pech, want er waren wachtdagen en die kreeg je niet betaald. Vakantiegeld kreeg je meteen bij je salaris. Dus geen apart vakantiegeld. In Wikipedia staat te lezen:

Met een groeiend aantal uitzendbureaus (ook ASB, Manpower, Evro en Tempo-Team zijn inmiddels belangrijke spelers op de markt) groeit ook de kritiek. Uitzendbureaus hebben nog altijd een slecht imago. Vakbonden en linkse partijen vinden dat de overheid een sturende rol moet hebben op de arbeidsmarkt en ook op het gebied van de arbeidsbemiddeling. Vakbonden noemen uitzendkrachten rechteloos, ze zijn bang dat tijdelijke werknemers meer gaan verdienen dan vaste, en dat werkgevers vaste banen gaan vervangen door tijdelijke. Randstad op haar beurt is juist van mening dat ze mensen aan werk helpt die anders niet actief zouden zijn op de arbeidsmarkt. Verder klagen de vakbonden dat alleen makkelijk plaatsbare mensen uitzendbaantjes zouden krijgen, en dat uitzendkrachten alleen vies en zwaar werk zouden kunnen doen.

Het heerlijke van werken via een uitzendbureau was dat ik niet meer naar het arbeidsbureau hoefde. Na mijn ervaring met de meneer die mij naar de KNSM stuurde, wilde ik zo ver mogelijk uit de buurt van het GAB blijven. Volgens hen kon ik toch niets, nee dan Evro.

Via Evro kreeg ik de kans om te tonen wat ik kon. Feit is dat ik vaak meer verdiende dan de vaste werknemers bij de bedrijven waar ik tijdelijk werkte. Dat is ook niet zo gek, als je bedenkt dat ik ook het risico liep op tijdelijke werkloosheid als er geen opdrachten waren. (In die tijd wist ik niets van uitkeringen). Voor zover ik mij kan herinneren heb ik nooit zonder opdrachten gezeten. Ik ben twee keer overgekocht door bedrijven waar ik langer dan zes maanden werkte. De Lloyds en Bolsa International Bank Ltd en Philipp Brothers. Na verloop van tijd kreeg ik dan weer de kriebels en nam ik ontslag om terug te keren bij Evro.

Een van de klussen die ik mij het beste kan herinneren was bij de afdeling beleggingsonderzoek van een bank aan de Paulus Potterstraat. De chef van die afdeling stond bekend om het feit dat geen secretaresse het lang bij hem uithield. Het was dan ook een heel lastige man. Ik besloot het toch te proberen en met hem heb ik heel gekke dingen meegemaakt. Een voorbeeld:

Op een dag vraagt de heer v.d.P aan ons (wij waren met zijn tweeën op het secretariaat) of wij zijn archiefkast wilden ordenen. Hij zou de volgende dag naar een conferentie zijn, dus dan konden wij dat mooi doen. Wat bleek: de volgende dag zat de bewuste kast op slot. De heer v.d.P. flikte ons wel vaker een kunstje, zodat hij dan op ons kon mopperen. Maar mijn collega, ook niet gek, zei waarom ga je niet naar een sleutelmaker en laat een sleutel maken voor dat slot? Zo gezegd, zo gedaan. Ik op mijn Solex naar de sleutelmaker voor een sleutel voor de dossierkast. Met deze sleutel konden wij in de kast en hebben wij de dossiers keurig geordend.

De volgende dag rende v.d.P meteen naar zijn dossierkast. Hij kon zijn verbazing niet verbergen en vroeg heel onschuldig: “Hoe konden jullie in die kast, ik had per ongeluk de sleutel mee genomen”.  Met een strak gezicht antwoordden wij, “met de reservesleutel!” Later lagen we slap van de lach, dat was 1-0 voor ons.

Op een gegeven moment had ik genoeg van de spelletjes van de heer v.d.P en gaf ik bij Evro aan dat ze maar een ander moesten zoeken. Ik had mijn buik vol van deze opdracht. Nadat dit gemeld was bij de opdrachtgever, kwam Evro met een aanbod dat ik niet kon weigeren: ik kreeg een forse opslag als ik bleef. Ik denk dat ik al met al meer dan een jaar voor de heer v.d.P gewerkt heb. Daarna zat er bij mij echt geen rek meer in en wilde ik wat anders.

In de tussentijd werkte ik naast de baan bij Evro in de weekeinden ’s avonds in Paradiso. De poptempel aan het Leidseplein. Na drie jaar had ik ook daar genoeg van en besloot ik dat een baan genoeg is. Het was een leuke periode, maar op een gegeven moment merkte ik dat het teveel werd. Leuke bijkomstigheid is dat ik daar verkering kreeg met mijn man.