Vanaf afgelopen maandag 21 maart 2016, zit ik achter de geraniums. Niet achter geraniums in potjes op de vensterbank, maar achter de geraniums in mijn postzegeltuintjes. Werkloos, al mag ik dat niet zeggen. Werkloos is immers iets anders dan gepensioneerd zijn, zoals ik. Wel is het zo dat ik nog geen dagbesteding gevonden heb. Vandaar de start met dit blog.
Momenteel heb ik nog een vakantiegevoel. In plaats van om 6.00 uur mijn bed uit, blijf ik nu tot 8.00 uur liggen. Dat is best fijn, vooral als mijn lief nog naast mij ligt. Hij werkt nog steeds minstens twee dagen in de week. Dat is niet helemaal naar mijn zin, maar hij is blij dat hij nog actief kan zijn.Zijn baan zorgt er voor dat wij niet helemaal vrij zijn om als de geest ons te pakken heeft, de deur achter ons dicht te trekken en weg te gaan. Los van zijn werkzaamheden zijn er ook nog onze twee katten die wij niet langer dan een week in de steek kunnen laten en dan natuurlijk ook nog mijn twee postzegeltuintjes. Ik noem ze zo omdat ze niet groot, maar wel fijn zijn. Net groot genoeg om af en toe lekker in te kunnen frutten,maar ook niet zo groot dat het echt veel werk is. Ik wordt immers ouder, ik ben al gepensioneerd :-(
Dus nu dit blog. Het is de bedoeling dat ik hier mijn herinneringen aan mijn soms roerige arbeidsverleden neerpen. Ter leringhe en de vermaeck en ter verwerking van het zwarte gat: zonder werk achter de geraniums.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten